İnsan kendisinin katilidir aslında. Tüm adımlarda kendi kendini öldürür.   Sürekli suçlu arama duygusuyla büyütülüyoruz belki de. Gidip bile isteye dokunduğumuz sobalar ellerimizi yakınca annelerimiz o demir yığınına kızıyor; hatta eyleme dönüştürüp bir kaç şaplak atıyor sobaya. İşte tam da o an öğreniyoruz başımıza gelen her şeyden dış etkenleri suçlamayı. Aslen vicdanımızı, zihniyetimizi, bedenimizi, sürekli kayırıyoruz. Annelerin çocuklara verdiği yanlış koruma iç güdüsüyle alakalı hepsi. Kendimizi öyle koruyoruz ki, öyle arındırıyoruz ki her şey suçlu, herkes suçlu, biz iyiyiz!!!. Mutsuzluğu kalbimize kilitleyip anahtarı elimize tutuşturuyorlar resmen.    Suçlamak rahatlatır. Hatta bir süre sonra kendi kendini ikna ettirir. İkna olursun kendi yalanına. yanlışının doğrusuna ömür boyu kendi kendini dolandırmaktır oysa. “O sobayı ben tuttum” diyebilmeli hayatta. Yoksa koca bir şizofreninin kurbanı oluruz hayatta...