Ben çoktan hayatımdan def ettim katillerimi! Ab-ı huzurdayım şimdi. İnsan katiline âşık olurmuş. Katiline hizmet edermiş ve en çok katilini insan sanırmış.
Aşk derken gönül ilişkisi değil tabi bu. Tabiren tapınma sevme karşıdakini iyi bir insanmış gibi görme. Bir nevi ''zan''. Sizi harcayan, kullanan kim varsa siz onu aslen kahraman sanırsınız. At gözlükleriyle olayın geniş tarafını göremezsiniz. Bu tür insanlar ustalaşmıştır ve celladı olmuştur çevresinin. Çizdiği güzel insan tablosunun altındaki şeytan sürekli kurgu peşindedir. Mağdur görmez olanı biteni; görse de iliştiremez, yakıştıramaz ve belki de kabullenemez. Öyle çok ki bu sendroma yakalanan aslında hepimizin hayatında birer katil var. Sendrom diyorum çünkü tıp dilinde de adı konmuş çoktan. “Stockholm Sendromu” olarak kanıtlanmış katillerin nasıl saf ruhları sömürdükleri.