Yolun yarısını biraz geçmişim bu gece, Bir bakmışım ki doğumumun 38.gecesi.. Yolun sonuna gelmişim haberim yok bu gece. Geriye saymayı öğretmişler bize, Tavşan gibi yokuşu hızlı çıkmayı, soluklanmadan tırmanmayı öğretmişler. Ama kendine iyi bak dememişler hiç. Sürekli yürümeli hatta koşmalıymışız, Arkana bakma hiçbir zaman dememişler. Sarılmayı öğretmişler bize ille de sebepsiz sevmeyi. En büyük yaraların arkasında sevdiklerimizin olduğunu anlatmamışlar. Gemilerle birlikte limanları da yakmayı öğrettiler bize. Ama yolculuğun bitmeyeceğini söylemeyi unuttular. Sırtımızdaki izlerin çaresini anlattılar kimlerin vuracağını saklayarak. Bedel ödemeyi öğrettiler ama uğruna değmeyenleri tanıtmadan. Kanı su diye içmeyi öğrendik ve hiç korkmadık felaketten.. Felaket bizim için sadece seyirlikti, Ömürlük olan bu dünyayı sevenler içindi. Hiçbir zaman saçmalamadık ama saçmalayanları izledik durduk. Bir de hiçbir zaman öğrenemediğimiz şeyler vardı: Aynı masada oturamadık küfür ettiklerimizle, İkna etmek zorunda kalmadık inanmadıklarımız hakkında kimseyi, Kimseye yalvarmadık kaybetmemek için, Oynamadık ,rol yapmadık, desinler için harcamadık zamanı.. Satmadık sevdiklerimizi dünya malına.. Biz basit bir ruh taşımayı öğrenemedik. Ama basit ruhlu insanları çok iyi tanıdık…